Tak jest! Dokładnie 10 lat temu popełniłem straszny błąd. Amatorskie zawodu rowerowe, tak naprawdę są tylko amatorskie ze względu na nazwę. No i pewnie dużo tańsze niż pucharowe profesjonalne ściganie.
Pierwszy przejazd treningowy trasy obnażył moje słabości, a były tylko same słabości. Moja Merida Matts sport 300 disc z racji geometrii średnio się nadawała do ścigania. Powiedzmy jednak, że to na wynik ostateczny w ogóle wpływu nie miało.
Na ostateczny wynik wpłynął mój brak kondycji. Można powiedzieć, że moja kondycja pozwalała mi przejechać 80 km bez problemu. Jednak nie w takim terenie i z takimi prędkościami.
po starcie w najmocniejszej grupie, trzymałem się dzielnie, do pierwszego podjazdu, który był 50 metrów za startem. Potem mi wszyscy odjechali. Na początku jechałem jak szalony, przelatując (dosłownie) nad wyrwami, o mało nie tracąc panowania na kopnym piachu. Co naprawdę mnie pokonało, to podjazd, olbrzymi podjazd. Nie mam pojęcia jak niektórzy pod niego podjeżdżali, mimo niepogody. Akurat w czasie mojego startu, zaczął padać rzęsisty deszcz. tak, to też nie wpłynęło w ogóle na mój wynik. Gdy w połowie drugiego okrążenia zostałem zdublowany, a pod górkę nie miałem nawet siły podejść, odpuściłem sobie.
Za cienki w uszach byłem. gdybym wiedział z czym to się je to bym nawet nie podjął się tego wyzwania.
Czas ten jednak nie był stracony, pojechała ze mną zona (jeszcze wtedy nie żona) i dwóch kumpli. Wesoło było. A poniżej parę fotek i filmik z mojej, pożal się boże, jazdy;]
Rowerowy blog niewyczynowy 